Lieve mensen,
Bedankt voor al die leuke reacties, het deed goed te weten dat er veel mensen waren die mijn reis volgden. Het leuke en vaak bemoedigende commentaar was een prettige duw in de rug en deed mij weer op zoek gaan naar een volgende internet gelegenheid.
Al die lieve mensen die Yvonne opvingen en haar hielpen en steunden tijdens mijn afwezigheid ben ik voor altijd dank verschuldigd. Het was een heerlijke geruststelling voor mij om te weten dat jullie er waren!!!
Thuis ga ik deze reis nog eens overdenken en voor mezelf alle positieve en negatieve ervaringen op een rij zetten. Een ding is zeker, het was alle moeite meer dan waard. De Noordkaap werd bereikt, de reis door Finland en de Baltische staten moest worden geschrapt, maar het grote doel, onderweg zijn, nieuwe dingen zien en beleven, nieuwe kanten aan mezelf ontdekken werd meer dan verwacht mocht worden, ingevuld. Het werd een onvergetelijke tocht met gelukkig veel hoogtepunten en slechts enkele dieptepunten. Nu is er het verlangen naar huis maar in mijn achterhoofd weet ik nu al, dit was niet mijn laatste verre fietstocht.
Voor de geïnterresseerden, de hoogtemeters las ik af van een Suunto. Dat is een horloge dat bijna alles kan, ook hoogte bepalen en de geklommen en gedaalde meters in een geheugen zetten. Daartoe wordt bij vertrek een logfile gestart en bij aankomst weer gestopt. In een hystory worden deze bij elkaar opgeteld. Elke morgen kalibreerde ik het instrument door de bekende hoogte in te voeren. Fouten in de registatie als gevolg van luchtdrukveranderingen door veranderende weersomstandigheden zijn niet te voorkomen maar ik denk dat over een periode van 10 weken de plussen en minnen tegen elkaar kunnen worden weggestreept. De kilometers werden met een fietscomputertje geregistreerd.
Wat betreft mijn haardracht! Bij vertrek werd tot groot genoegen van alle aanwezigen mijn haardos tot op 2 mm na verwijderd. Daarvan is inmiddels het merendeel weer aangegroeid. Helaas groeit het nu ook op plekken waar het bij de kapper regelmatig werd gecorrigeerd maar nu werd nagelaten. Ik zie er een beetje verwaarloosd uit. Na een dag fietsen met helm op en hevig zweten zitten er vreemde sleuven in de kruin en ziet het er echt niet uit.
Ja, en dan de John Fairfax voorraden!. Gelukkig ging ik met een aanzienlijke voorraad van huis. Onderweg moest de voorraad regelmatig worden aangesproken maar aan het eind van de rit bleek dat ik de benodigde hoeveelheid goed had ingeschat. Ik ben 10 kg afgevallen, en weeg nu weer 72 kg, een gewicht waarvan ik de laatste 10 jaar alleen maar heb durven dromen. Deze forse gewichtsafname is niet alleen te danken aan de vele langdurige inspanningen maar ook door de éénzijdige fantasieloze maaltijden die in de laatste weken werden genuttigd. De benodigde discipline om mezelf goed te blijven verzorgen ebde weg naarmate de Noordkaap dichterbij kwam, iets dat ik mij achteraf kwalijk neem.
De rit is nog niet ten einde, ik ben momenteel in Tanabru en moet nog zo'n 150 km fietsen naar Kirkenes. De tijd die ik over heb ga ik opvullen met weet ik nog niet en misschien doe ik wel helemaal niets en wacht ik rustig tot het zondag is en dan met het vliegtuig naar huis. Een heerlijke gedachte want ik zie uit naar het moment dat ik weer dicht bij mijn dierbaren ben, want ik heb jullie allemaal gemist.
Een nog prettiger gedachte is dat éénmaal thuis en ik 's nachts wakker word, ik weer een zacht en warm vrouwenlichaam naast mij weet in plaats van die koude plastic bagagetassen.
maandag 9 juli 2007
vrijdag 6 juli 2007
De finale
Maandag 2 juli
Alta - Oldefjord, 121 km, 1003 mtr up and down.
's Morgens eerst nog wat kletsen met andere Noorkaapfietsers. Het valt me op dat al die solisten net als ik graag even mee ouwehoeren. Ze zeggen nooit dat ze haast hebben maar nemen er hun gemak van. Koffie gedronken, boodschappen gedaan en op weg.
Meteen na Alta een klim van 5 km, dat ging zonder problemen, ja, ik begin het te leren. Na de klim van 300 mtr belandde ik op een hoogvlakte waar geen begroeing meer was en met besneeuwde stompe bergketens. Een lange rechte weg met nu en dan een flauwe bocht doorsneed dit schitterende landschap. Zo had ik me Finmark voorgesteld en het deed met veel genoegen om hier te fietsen.Pas om twee 's middags stopte ik voor de lunch op een picknickplaats. Daar zaten 2 nederlandse echtparen uit omgeving Rotterdam die mij spontaan kaas, worst en liga's uit Holland toestopten. Heerlijk, 's avonds was alles al op. De Nederlanders gingen, een Pools echtpaar nam hun plaats in en lieten mij meesnoepen van een heerlijk Pools gerecht dat ter plekke op een brandertje werd bereid. Toen zat ik echt tot aan mijn strot toe vol maar had weer voldoende brandstof voor de rest van de etappe.
Ik fietste lang door en zocht de camping in Oldefjord want ik had zin in een douche en die had ik verdiend.
Dinsdag 3 juli
Oldfjord - Kafjord, 64 km slechts maar met reden, en 340 mtr op en neer.
Het was onwaarschijnlijk goed weer vandaag. Strakblauwe lucht, geen wind en ongeveer 23 graden. Ook de Noren vonden het een ongewoon weertype maar dat kon mij niet zo veel schelen. 's Morgens vroeg werd het al snel veel te heet in het tentje en ik was er dus snel uit. Modificeerde de nieuwe tentstok nog eens en en wilde op weg gaan maar moest eerst nog even koffie drinken met een vriendelijk Nederlands echtpaar waar ik de batterijen oplaadde van de video. Nederlanders zijn hier in grote getale aanwezig en menig keer werd ik op de foto gezet.
Het fietsen wilde niet zo, de rechterknie deed pijn en ik maakte veel plaatjes en dus pauzes want het plaatjes maken is gewoon een excuus om niet te hoeven trappen. Het traject langs de fjord was mooi en spectaculair met schitterende vergezichten. Er waren veel toeristen op weg naar de Noordkaap, veel tegenliggers staken hun duim op voor mij, of claxoneerden als ze mij inhaalden waarbij ik me weer een hoedje schrok. Ik fietste brutaal midden op de rijstrook na weer een gevaarlijke inhaalmanoeuvre van een hometraveller en dat lokte weer boze reacties uit van met name toeringbusschauffeurs die doorgaans verschrikkelijk hard rijden met hun lading toeristen. Ik stopte met fietsen op zo'n 7 kilometer voor de tunnel. De knie deed nog steeds zeer en als ik nu stopte kon ik 's morgens vroeg als er nog geen verkeer zou zijn, door de tunnel heen. Dat leek me veel beter dan tijdens de drukke perioden.
Ik zette het tentje op aan een baai en had eens geen last van de muggen. M'n hoofd is een maanlandschap geworden en m'n linkerhand is gezwollen door steken van die grote vliegen.
Woensdag 4 juli
Kafjord - Noordkaap, 68 km en 1369 mtr geklommen.
Om vijf uur opgestaan, een banaan gegeten want meer had ik niet en op weg naar de tunnel. Deze viel mee, 6800 mtr lang, 214 meter beneden NAP en aan weerszijden hellingen van 9 %. Dat moest ik aan kunnen. De afdaling de tunnel in deed ik uiterst voorzichtig, het was berekoud, vochtig en mistig. Beneden aangekomen stopte ik en maakte wat opnamen. De klim eruit deed ik met een pauze, ook daar maakte ik opnamen van het helse kabaal dat voorbijkomend verkeer maakt.
In Honigvag dronk ik koffie in een benzinestation en wachtte daar tot de winkel open ging om boodschappen te doen. Daarna op weg naar de Noordkaap, nog slechts 30 km te gaan maar ik wist dat het wel eens zwaar kon gaan worden. Na ongeveer 3 km de eerste forse klim, een stukje vlak en daarna ging het weer omhoog tot 280 mtr. Het was zwaar maar het gaf me voldoening dat ik al zo vroeg op hoogte was. Wat een misrekening. De weg daalde naar ongeveer 40 mtr boven zeeniveau. Alle gemaakte hoogtemeters waren weer weg en toen begon het hele gehijs weer opnieuw. Deze keer deed ook de wind mee, uhh, tegen, en hoe. Zelfs in de kleine afdalingen tussendoor moest ik stevig bijtrappen anders bleef ik gewoon staan. Na ongeveer 2 uur was ik door m' n water heen en moest wat uit een meertje halen. Ik had weer heel wat geklommen en verdomme, er kwam weer een afdaling, hield het dan nooit op.
De Noordkaap ligt op een plateau 300 mtr boven zee. In de tunnel moest ik 215 klimmen. Ik klom vandaag 1369 mtr naar de Noordkaap en moest onderweg menig keer stoppen voor een blaasje. Dat is een door longen, hart en spieren op de hersenen bevochten overwinning om te stoppen met de buitensporige inspanningen. De hersenen reageren doorgaans eerst met " Niet zeuren jongens, nog even doortrappen, bij de volgende bocht mogen jullie stoppen. Maar we kunnen hier toch ook stoppen? Nee, nee, als het aan jullie licht stoppen we om de 50 mtr en dan komt de baas nooit op die klote kaap aan dus kom op, nog even en dan mogen jullie 2 minuten uitrusten. 2 minuten? ben je gek geworden? Nee, jongens, da's gewoon beter, dan komen jullie weer eerder in je ritme.
Tijden het blaasje staan de benen aan de grond en trillen hevig na,. De rest van het lijf hangt over het stuur en wordt tussen het heftige adem halen een halve bidon water naar binnen gezwolgen. Met de handschoentjes wordt het zweet uit de ogen gewist zodat weer op de kaart gekeken kan worden hoeveel kilometers er nog moet worden gegaan.
In m'n bergsportperiode droeg ik een rugzak van 20 kg 1800 mtr omhoog en kwam uitgewoond in de hut aan. Nu trapte ik een combiantie van fiets, aanhanger en bagage met een totaalgewicht van meer dan 50 kg een geweldig eind omhoog en kwam gesloopt aan en kreeg het daarbij hard te verduren door de snerpende wind.
De voldoening was groot, ik had het gehaald. Man, man, wat ben je nog sterk.
Ik liet me fotograferen en filmen maar deze opnamen zijn niet om aan te zien. Op zo'n moment wordt een maatje gemist die van wanten weet. Ik bezocht het Noordkaap gebouw en was aangenaam verrast door het geheel. Vooral de filmvoorstellng van de Noorkaap was een genot om naar te kijken. O ja, het meest noordelijk gedronken biertje smaakte ook heerlijk, alleen de prijs was minder leuk.
Na ongeveer 4 uur had ik het gezien, fietste weer terug richtnig Honigvag en zette m'n tentje op de kale vlakte bij het begin van het pad naar het werkelijk meest noordelijke puntje van Europa. Een wandeling van 6 uur totaal. Die ga ik morgen doen, eerst lekker eten en daarna slapen.
Donderdag 5 juli.
Wandeling naar het meest noordelijke puntje van Europa.
De Noordkaap kreeg deze naam ergens in de 16e eeuw toen een Engelsman die de Noord-Oost passage zocht de markante rotsformatie passeerde. Even daarvoor was hij een landtong voorbijgevaren die toch niet iets noordelijker lag n.l. Knivskjelodden op 71 graden 11 min en 8 sec terwijl de Noordkaap op 71graden 10 min en 21 sec ligt. Een verschil van 47 sec. M'n volgende opgave tijdens een klimmetje om dat om te rekenen naar meters. Een lekkere wandeling door bergachtig terrein. Ik vond dat deze maar gemaakt moest worden al was het maar om eventuele criticasters bij voorbaat de mond te snoeren. Kunnen zij alleen nog zeggen dat beide noordelijke punten geen deel uitmaken van het vaste land van Europa. Daarin hebben ze gelijk en dat gun ik ze dan maar.
De wandeling startte in een zeer dichte mist waarbij ik al na 100 mtr het pad bijster was. Hmm, als dit zo door gaat kan ik gemakkelijk verdwalen want een goeie kaart heb je niet. Ik keerde terug en liet een briefje achter op m'n fietst waarin in m'n plannen uiteen zette en een tijdstip vermeldde waarop ik terug moest zijn. Je weet maar nooit.
De wandeling was een genot, ik liep alleen in die dichte mist en in die bijtende wind en het voelde weer ouderwets aan. Na 3 uur kwam ik bij het punt aan, maakte de nodige plaatjes en zag in het " huttenbuch" dat de wandeling vaker werd gemaakt dan ik had verwacht.
De terugweg was iets zwaarder maar was goed te doen, ook doordat de mist was opgetrokken en het pad goed werd gemarkeerd door grote steenmannen.
Na de wandeling fietste ik naar Skarvag naar de camping. Nam weer een overheerlijke douche, at een grote pan spaghetti leeg en toverde toch een biertje uit de voorraadtas dat precies de juiste temperatuur had. Dus maak jullie geen zorgen, geheelonthouder was ik niet van plan te gaan worden.
Vrijdag 6 juli.
Heel laat weg van de camping, het hele lijf had last van onwilige spieren en ik verkoos er voor om niet veel te doen vandaag. Ik fietste naar Honigvag waarbij ik, en deze keer geweldig geholpen door die snoeiharde wind, weer moest klimmen. In Honigvag wilde ik bij de touristinformation informeren naar de Hurtigruten maar zag deze cruiseboot in de haven liggen met een dikke zwarte rookwolk uit de schoorsteen komend. Ik trapte hard door en geholpen door een duitse meneer kwam ik 1 minuut voor het afmeren aan boord en zit daar nu deze blog, via satelliet tegen veel noorse kronen bij te werken.
Ik ben op weg naar Berlevag, fiets dan naar Kirkenes en trek daar nog 5 dagen voor uit. En probeer dan het vliegtuig te nemen naar huis. Want daar verlang ik enorm naar.
Alta - Oldefjord, 121 km, 1003 mtr up and down.
's Morgens eerst nog wat kletsen met andere Noorkaapfietsers. Het valt me op dat al die solisten net als ik graag even mee ouwehoeren. Ze zeggen nooit dat ze haast hebben maar nemen er hun gemak van. Koffie gedronken, boodschappen gedaan en op weg.
Meteen na Alta een klim van 5 km, dat ging zonder problemen, ja, ik begin het te leren. Na de klim van 300 mtr belandde ik op een hoogvlakte waar geen begroeing meer was en met besneeuwde stompe bergketens. Een lange rechte weg met nu en dan een flauwe bocht doorsneed dit schitterende landschap. Zo had ik me Finmark voorgesteld en het deed met veel genoegen om hier te fietsen.Pas om twee 's middags stopte ik voor de lunch op een picknickplaats. Daar zaten 2 nederlandse echtparen uit omgeving Rotterdam die mij spontaan kaas, worst en liga's uit Holland toestopten. Heerlijk, 's avonds was alles al op. De Nederlanders gingen, een Pools echtpaar nam hun plaats in en lieten mij meesnoepen van een heerlijk Pools gerecht dat ter plekke op een brandertje werd bereid. Toen zat ik echt tot aan mijn strot toe vol maar had weer voldoende brandstof voor de rest van de etappe.
Ik fietste lang door en zocht de camping in Oldefjord want ik had zin in een douche en die had ik verdiend.
Dinsdag 3 juli
Oldfjord - Kafjord, 64 km slechts maar met reden, en 340 mtr op en neer.
Het was onwaarschijnlijk goed weer vandaag. Strakblauwe lucht, geen wind en ongeveer 23 graden. Ook de Noren vonden het een ongewoon weertype maar dat kon mij niet zo veel schelen. 's Morgens vroeg werd het al snel veel te heet in het tentje en ik was er dus snel uit. Modificeerde de nieuwe tentstok nog eens en en wilde op weg gaan maar moest eerst nog even koffie drinken met een vriendelijk Nederlands echtpaar waar ik de batterijen oplaadde van de video. Nederlanders zijn hier in grote getale aanwezig en menig keer werd ik op de foto gezet.
Het fietsen wilde niet zo, de rechterknie deed pijn en ik maakte veel plaatjes en dus pauzes want het plaatjes maken is gewoon een excuus om niet te hoeven trappen. Het traject langs de fjord was mooi en spectaculair met schitterende vergezichten. Er waren veel toeristen op weg naar de Noordkaap, veel tegenliggers staken hun duim op voor mij, of claxoneerden als ze mij inhaalden waarbij ik me weer een hoedje schrok. Ik fietste brutaal midden op de rijstrook na weer een gevaarlijke inhaalmanoeuvre van een hometraveller en dat lokte weer boze reacties uit van met name toeringbusschauffeurs die doorgaans verschrikkelijk hard rijden met hun lading toeristen. Ik stopte met fietsen op zo'n 7 kilometer voor de tunnel. De knie deed nog steeds zeer en als ik nu stopte kon ik 's morgens vroeg als er nog geen verkeer zou zijn, door de tunnel heen. Dat leek me veel beter dan tijdens de drukke perioden.
Ik zette het tentje op aan een baai en had eens geen last van de muggen. M'n hoofd is een maanlandschap geworden en m'n linkerhand is gezwollen door steken van die grote vliegen.
Woensdag 4 juli
Kafjord - Noordkaap, 68 km en 1369 mtr geklommen.
Om vijf uur opgestaan, een banaan gegeten want meer had ik niet en op weg naar de tunnel. Deze viel mee, 6800 mtr lang, 214 meter beneden NAP en aan weerszijden hellingen van 9 %. Dat moest ik aan kunnen. De afdaling de tunnel in deed ik uiterst voorzichtig, het was berekoud, vochtig en mistig. Beneden aangekomen stopte ik en maakte wat opnamen. De klim eruit deed ik met een pauze, ook daar maakte ik opnamen van het helse kabaal dat voorbijkomend verkeer maakt.
In Honigvag dronk ik koffie in een benzinestation en wachtte daar tot de winkel open ging om boodschappen te doen. Daarna op weg naar de Noordkaap, nog slechts 30 km te gaan maar ik wist dat het wel eens zwaar kon gaan worden. Na ongeveer 3 km de eerste forse klim, een stukje vlak en daarna ging het weer omhoog tot 280 mtr. Het was zwaar maar het gaf me voldoening dat ik al zo vroeg op hoogte was. Wat een misrekening. De weg daalde naar ongeveer 40 mtr boven zeeniveau. Alle gemaakte hoogtemeters waren weer weg en toen begon het hele gehijs weer opnieuw. Deze keer deed ook de wind mee, uhh, tegen, en hoe. Zelfs in de kleine afdalingen tussendoor moest ik stevig bijtrappen anders bleef ik gewoon staan. Na ongeveer 2 uur was ik door m' n water heen en moest wat uit een meertje halen. Ik had weer heel wat geklommen en verdomme, er kwam weer een afdaling, hield het dan nooit op.
De Noordkaap ligt op een plateau 300 mtr boven zee. In de tunnel moest ik 215 klimmen. Ik klom vandaag 1369 mtr naar de Noordkaap en moest onderweg menig keer stoppen voor een blaasje. Dat is een door longen, hart en spieren op de hersenen bevochten overwinning om te stoppen met de buitensporige inspanningen. De hersenen reageren doorgaans eerst met " Niet zeuren jongens, nog even doortrappen, bij de volgende bocht mogen jullie stoppen. Maar we kunnen hier toch ook stoppen? Nee, nee, als het aan jullie licht stoppen we om de 50 mtr en dan komt de baas nooit op die klote kaap aan dus kom op, nog even en dan mogen jullie 2 minuten uitrusten. 2 minuten? ben je gek geworden? Nee, jongens, da's gewoon beter, dan komen jullie weer eerder in je ritme.
Tijden het blaasje staan de benen aan de grond en trillen hevig na,. De rest van het lijf hangt over het stuur en wordt tussen het heftige adem halen een halve bidon water naar binnen gezwolgen. Met de handschoentjes wordt het zweet uit de ogen gewist zodat weer op de kaart gekeken kan worden hoeveel kilometers er nog moet worden gegaan.
In m'n bergsportperiode droeg ik een rugzak van 20 kg 1800 mtr omhoog en kwam uitgewoond in de hut aan. Nu trapte ik een combiantie van fiets, aanhanger en bagage met een totaalgewicht van meer dan 50 kg een geweldig eind omhoog en kwam gesloopt aan en kreeg het daarbij hard te verduren door de snerpende wind.
De voldoening was groot, ik had het gehaald. Man, man, wat ben je nog sterk.
Ik liet me fotograferen en filmen maar deze opnamen zijn niet om aan te zien. Op zo'n moment wordt een maatje gemist die van wanten weet. Ik bezocht het Noordkaap gebouw en was aangenaam verrast door het geheel. Vooral de filmvoorstellng van de Noorkaap was een genot om naar te kijken. O ja, het meest noordelijk gedronken biertje smaakte ook heerlijk, alleen de prijs was minder leuk.
Na ongeveer 4 uur had ik het gezien, fietste weer terug richtnig Honigvag en zette m'n tentje op de kale vlakte bij het begin van het pad naar het werkelijk meest noordelijke puntje van Europa. Een wandeling van 6 uur totaal. Die ga ik morgen doen, eerst lekker eten en daarna slapen.
Donderdag 5 juli.
Wandeling naar het meest noordelijke puntje van Europa.
De Noordkaap kreeg deze naam ergens in de 16e eeuw toen een Engelsman die de Noord-Oost passage zocht de markante rotsformatie passeerde. Even daarvoor was hij een landtong voorbijgevaren die toch niet iets noordelijker lag n.l. Knivskjelodden op 71 graden 11 min en 8 sec terwijl de Noordkaap op 71graden 10 min en 21 sec ligt. Een verschil van 47 sec. M'n volgende opgave tijdens een klimmetje om dat om te rekenen naar meters. Een lekkere wandeling door bergachtig terrein. Ik vond dat deze maar gemaakt moest worden al was het maar om eventuele criticasters bij voorbaat de mond te snoeren. Kunnen zij alleen nog zeggen dat beide noordelijke punten geen deel uitmaken van het vaste land van Europa. Daarin hebben ze gelijk en dat gun ik ze dan maar.
De wandeling startte in een zeer dichte mist waarbij ik al na 100 mtr het pad bijster was. Hmm, als dit zo door gaat kan ik gemakkelijk verdwalen want een goeie kaart heb je niet. Ik keerde terug en liet een briefje achter op m'n fietst waarin in m'n plannen uiteen zette en een tijdstip vermeldde waarop ik terug moest zijn. Je weet maar nooit.
De wandeling was een genot, ik liep alleen in die dichte mist en in die bijtende wind en het voelde weer ouderwets aan. Na 3 uur kwam ik bij het punt aan, maakte de nodige plaatjes en zag in het " huttenbuch" dat de wandeling vaker werd gemaakt dan ik had verwacht.
De terugweg was iets zwaarder maar was goed te doen, ook doordat de mist was opgetrokken en het pad goed werd gemarkeerd door grote steenmannen.
Na de wandeling fietste ik naar Skarvag naar de camping. Nam weer een overheerlijke douche, at een grote pan spaghetti leeg en toverde toch een biertje uit de voorraadtas dat precies de juiste temperatuur had. Dus maak jullie geen zorgen, geheelonthouder was ik niet van plan te gaan worden.
Vrijdag 6 juli.
Heel laat weg van de camping, het hele lijf had last van onwilige spieren en ik verkoos er voor om niet veel te doen vandaag. Ik fietste naar Honigvag waarbij ik, en deze keer geweldig geholpen door die snoeiharde wind, weer moest klimmen. In Honigvag wilde ik bij de touristinformation informeren naar de Hurtigruten maar zag deze cruiseboot in de haven liggen met een dikke zwarte rookwolk uit de schoorsteen komend. Ik trapte hard door en geholpen door een duitse meneer kwam ik 1 minuut voor het afmeren aan boord en zit daar nu deze blog, via satelliet tegen veel noorse kronen bij te werken.
Ik ben op weg naar Berlevag, fiets dan naar Kirkenes en trek daar nog 5 dagen voor uit. En probeer dan het vliegtuig te nemen naar huis. Want daar verlang ik enorm naar.
zondag 1 juli 2007
Nog maar 240 km te gaan naar Nordkapp
Donderdag 28 juni
Fagerness - Rotsund, 83 km, 630 mtr op en neer.
Koel weer, geen zon, i een rap tempo naar het eerste veer. Daar moest ik een half uurtje wachten en dat was koud. Aan boord heb ik koffie genomen en op het moment dat deze op was legde de boot al weer aan. Met een lekker windje in de rug zoefde ik met 25 km per uur naar het tweede veer. Daar heb ik nog gezocht naar een zaag om de tentstok op maat te kunnen maken maar zonder resultaat. Na het veer toog ik op weg naar Skjervoy, nog 60 km te gaan en ik had er al 50 km op zitten. Na ongeveer 20 km haalde Henrich me in en we besloten om de volgende cpamping te nemem en daar de was te doen want dat was hard nodig. Het werd een gezellige avond in de keuken op de camping met nog een Zwitsers echtpaar erbij. Ook zij maakten fietstochten in het hoge noorden.
Vrijdag 29 juni
Rotsund - Skjervoy- Burfjord , 54 km, 560 mtr op en neer.
Met een onzeker gevoel ben ik op weg gegaan naar Skjervoy, nog steeds geen goede info over de boottocht. Vaart die wel, en op welke tijden? Niemand kon ons dat vertellen en eenmaal in Skjervoy was er maar een optie, het stuk terugfietsen en dan toch de E6 met 2 zware klimmen erin. Na ongeveer 30 km moest ik de onderzeese tunnel onder de Maursund door. 2200 mtr lang 90 mtr beneden NAP en met aan weerszijden hellingen van 11%.Voorzichtig en met beide remmen aangeknepen liet ik mij in dat donkere gat zakken. Griezelig en onaangenaam fietsen door zo'n luguber onderaardse grot waar het zeewater op veel plaatsen door het dak heen sijpelt. De 11% klimmen was te veel van het goede en ik moest lopend het licht weer zien te bereiken. Opgelucht kwam ik weer boven waater en daar werd ik aangevallen door een zwerm sterns. Zij waren blijkbaar niet gediend van de aanwezigheid van Noordkaapfietsers.Ik maakte nog videoopnamen van hun agressieve uitvallen en maakte mij op voor de volgende uitdaging, een 10% helling van ongeveer 700 mtr, een peuleschil. Waar zit het verschil, wie het weet mag het zeggen.
Bijna boven aangekomen hoorde ik de tarzankreten van Henrich(ik had hem mijn Johnny Weismuller creatie geleerd) die achterop kwam. De luiaard was weer veel later vertrokken maar wisst dat ie mij ging inhalen. We stonden boven nog na te hijgen toen een vrouw op de fietse de afdaling naar beneden inzette. We groetten en kletsten door en zagen toen dezelfde dame in een onwaarschijnlijk hoog tempo de helling weer opkomen.
Een maal bij ons vertelde zij dat zij dit dagelijks deed naast haar rondje hardlopen en 200 mtr zwemmen in een meer hoger op de berg. En dat hield zij het hele jaar vol, dus was dat was nog eens een tante. Toevallig bleek het de vrouw van de kapitein van de boot te zijn waarnaar wij op weg waren en zij bevestigde dat de boot 's avond zou vertrekken naar Burfjord en verstrekte alle verdere benodigde informatie.
In het stadje deden we de boodschappen en ik ging op zoek naar een gelegenheid om koffie te drinken, stalde de fiets voor een cafetaria en toog naar binnen. De dame daar was onder de indruk van mijn fietsverhaal waarop ik reageerde dat dat nog niets was vergeleken met haar stadgenote die ik eerder ontmoette. Dat moet mijn zuster zijn geweest zei ze. Zij bleek dus de zuster van de vrouw van de kapitein van de boot en voorzag ons, want Henrich was intussen ook binnen komen zetten, rijkelijk van koffie taart en bouillon en bracht bijna niets in rekening.
In het plaatselijk hotel wachtten we het vertrek van de snelboot af en eenmaal op weg maakten we een leuke tocht langs afgelegen dorpen op afgelegen eilanden. 's Nachts om 02.00 uur meerden we in Burfjord af, zochten een plek voor de tentjes, dronken nog een pint met enige mensen uit Litauwen die daar ook stonden en kropen moe maar voldaan in de slaapzak. 2 zware klimmen bespaard en de route naar de Noordkaap met 55 km ingekort.
Zaterdag 30 juni 56 km, 430 mtr geklommen en gedaald.
Totaal afgelegd 3670 km nog te gaan 280 km.
Weer laat op weg, we zouden naar de Oxfjord gletscher gaan maar ontdekten dat er geen pad naar toe liep. Later zou blijken dat dat er toch was. Ik voelde mij niet zo goed en had absoluut geen zin in fietsen.
Toch kreeg ik het ritme te pakken en in een behoorlijk tempo fietsten we om de Langfjorden heen, bezochten nog enige stalletjes met Sami souvernirs, werkten ons langs de baustellen die erg lastig waren en mochten onze tentje opzetten in de tuin van een dronken Lap.
In de bruilof die werd gevierd in het gehucht had ik geen zin, kroop in m'n slaapzak en viel bijna onmiddelijk in een diepe slaap.
Op het moment dat ik dit schrijf ben ik in Alta, nog 240 km te gaan naar Nordkapp, het kan bijna niet meer misgaan.
Fagerness - Rotsund, 83 km, 630 mtr op en neer.
Koel weer, geen zon, i een rap tempo naar het eerste veer. Daar moest ik een half uurtje wachten en dat was koud. Aan boord heb ik koffie genomen en op het moment dat deze op was legde de boot al weer aan. Met een lekker windje in de rug zoefde ik met 25 km per uur naar het tweede veer. Daar heb ik nog gezocht naar een zaag om de tentstok op maat te kunnen maken maar zonder resultaat. Na het veer toog ik op weg naar Skjervoy, nog 60 km te gaan en ik had er al 50 km op zitten. Na ongeveer 20 km haalde Henrich me in en we besloten om de volgende cpamping te nemem en daar de was te doen want dat was hard nodig. Het werd een gezellige avond in de keuken op de camping met nog een Zwitsers echtpaar erbij. Ook zij maakten fietstochten in het hoge noorden.
Vrijdag 29 juni
Rotsund - Skjervoy- Burfjord , 54 km, 560 mtr op en neer.
Met een onzeker gevoel ben ik op weg gegaan naar Skjervoy, nog steeds geen goede info over de boottocht. Vaart die wel, en op welke tijden? Niemand kon ons dat vertellen en eenmaal in Skjervoy was er maar een optie, het stuk terugfietsen en dan toch de E6 met 2 zware klimmen erin. Na ongeveer 30 km moest ik de onderzeese tunnel onder de Maursund door. 2200 mtr lang 90 mtr beneden NAP en met aan weerszijden hellingen van 11%.Voorzichtig en met beide remmen aangeknepen liet ik mij in dat donkere gat zakken. Griezelig en onaangenaam fietsen door zo'n luguber onderaardse grot waar het zeewater op veel plaatsen door het dak heen sijpelt. De 11% klimmen was te veel van het goede en ik moest lopend het licht weer zien te bereiken. Opgelucht kwam ik weer boven waater en daar werd ik aangevallen door een zwerm sterns. Zij waren blijkbaar niet gediend van de aanwezigheid van Noordkaapfietsers.Ik maakte nog videoopnamen van hun agressieve uitvallen en maakte mij op voor de volgende uitdaging, een 10% helling van ongeveer 700 mtr, een peuleschil. Waar zit het verschil, wie het weet mag het zeggen.
Bijna boven aangekomen hoorde ik de tarzankreten van Henrich(ik had hem mijn Johnny Weismuller creatie geleerd) die achterop kwam. De luiaard was weer veel later vertrokken maar wisst dat ie mij ging inhalen. We stonden boven nog na te hijgen toen een vrouw op de fietse de afdaling naar beneden inzette. We groetten en kletsten door en zagen toen dezelfde dame in een onwaarschijnlijk hoog tempo de helling weer opkomen.
Een maal bij ons vertelde zij dat zij dit dagelijks deed naast haar rondje hardlopen en 200 mtr zwemmen in een meer hoger op de berg. En dat hield zij het hele jaar vol, dus was dat was nog eens een tante. Toevallig bleek het de vrouw van de kapitein van de boot te zijn waarnaar wij op weg waren en zij bevestigde dat de boot 's avond zou vertrekken naar Burfjord en verstrekte alle verdere benodigde informatie.
In het stadje deden we de boodschappen en ik ging op zoek naar een gelegenheid om koffie te drinken, stalde de fiets voor een cafetaria en toog naar binnen. De dame daar was onder de indruk van mijn fietsverhaal waarop ik reageerde dat dat nog niets was vergeleken met haar stadgenote die ik eerder ontmoette. Dat moet mijn zuster zijn geweest zei ze. Zij bleek dus de zuster van de vrouw van de kapitein van de boot en voorzag ons, want Henrich was intussen ook binnen komen zetten, rijkelijk van koffie taart en bouillon en bracht bijna niets in rekening.
In het plaatselijk hotel wachtten we het vertrek van de snelboot af en eenmaal op weg maakten we een leuke tocht langs afgelegen dorpen op afgelegen eilanden. 's Nachts om 02.00 uur meerden we in Burfjord af, zochten een plek voor de tentjes, dronken nog een pint met enige mensen uit Litauwen die daar ook stonden en kropen moe maar voldaan in de slaapzak. 2 zware klimmen bespaard en de route naar de Noordkaap met 55 km ingekort.
Zaterdag 30 juni 56 km, 430 mtr geklommen en gedaald.
Totaal afgelegd 3670 km nog te gaan 280 km.
Weer laat op weg, we zouden naar de Oxfjord gletscher gaan maar ontdekten dat er geen pad naar toe liep. Later zou blijken dat dat er toch was. Ik voelde mij niet zo goed en had absoluut geen zin in fietsen.
Toch kreeg ik het ritme te pakken en in een behoorlijk tempo fietsten we om de Langfjorden heen, bezochten nog enige stalletjes met Sami souvernirs, werkten ons langs de baustellen die erg lastig waren en mochten onze tentje opzetten in de tuin van een dronken Lap.
In de bruilof die werd gevierd in het gehucht had ik geen zin, kroop in m'n slaapzak en viel bijna onmiddelijk in een diepe slaap.
Op het moment dat ik dit schrijf ben ik in Alta, nog 240 km te gaan naar Nordkapp, het kan bijna niet meer misgaan.
woensdag 27 juni 2007
De vaart is eruit (complete versie)
Vrijdag 22 juni.
Lautvik - Stokmarkness 62 km, 120 mtr op en neer.
Laat op door de middernachtzon. Op weg naar het veer bij Fiskebol zie ik de jonge Duitser Henrich langs de kant van de weg staan zijn fiets te repareren. Ik help hem daarbij en we rijden samen op naar het veer dat ons van de Lofoten naar de Vesterallen, een noordelijker mooie eilandengroep, zal brengen. Mooie route, mooie vergezichten en een leuke overtocht waarbij een ander Duits koppel ons nog vergezelde.
We kampeerden wild aan de baai van een schitterende fjord, genoten van het weer en het uitzicht totdat de muggen ons deze weelde ontnamen en we het tentje werden ingejaagd.
Zaterdag 23 juni
Stokmarkness - Buksnefjord, 87 km 640 up and down.
Als oude wijven kletsend en filosoferend werden de tentjes afgebroken en gingen Henrich en ik op weg langs de westzijde van het eiland om de drukke E10 te vermijden. Na 10 km kregen we daar spijt van want het zoevende asfalt ging over in afgrijselijk grint waar moeilijk doorheen te ploegen was. Na 6 km gelukkig weer asfalt en konden we weer genieten van de tocht door dit wondermooie landschap.
De route dwong ons het eiland over te steken en daarbij moest een pittige klim worden gemaakt. Aan de andere zijde van de berg lieten we ons in een super afdaling met lange overzichtelijke bochten naar Sortland naar beneden vallen. Mijn snelheidsmeter wees meer dan 60 km per uur aan, een nieuw record.
Op ongeveer 10 km na Sortland zag ik het jack van Henrich langs de kant de weg ten teken dat hij daar ergens zijn kamp had opgeslagen. Ik had hem snel gevonden en zette mijn tentje bij hem in de buurt.
We werden daar aangesproken door 2 Noorse dames die terugkwamen van het vissen. Zij nodigden ons uit bij hun oma thuis waar we werden onthaald op gietenkaas en gewone kaas, door oma zelf gemaakt. Op hun aanraden togen we 's avonds naar het wildlifecenter waar het feest van de middernachtszon zou worden gevierd. Een goede muzikant met gitaar speelde nummers van Neil Young, John Lennon en op mijn verzoek werden er nog enige oldies aan toegevoegd. Voor mij een geslaagde avond. De Noren zijn niet van die feestvierders, om 11 uur gingen ze al weer naar huis en wij naar het tentje aan de fjord.
Zondag 24 juni
Buksnefjord - Gryllefjord , 80 km , 340 mtr op en neer.
Het werd een mooie fiestdag met lekker weer door mooie landschappen. Ik spotte een zeearend en kon hem nog net op de video zetten. Het balhoofd van de fiets ging steeds meer problemen geven en ik moest een Noor om gereedschap vragen. Hij vertelde dat ie ten tijde van het drama bij Sebrenica daar diende bij het Noorse detachement en dat hij de gebeurtenissen van zeer nabij had meegemaakt.
Ongeveer 20 km voor Andenes kwam Henrich achterop rijden en even later kwamen we het andere Duitse koppel weer tegen die het rondje om het eiland andersom maakten.
Andenes was geen zak aan en we kwamen precies op tijd aan om het veer te nemen naar Gryllefjord waar we 's avonds laat aan kwamen en ons tentje opzetten aan een meertje waar wij vervolgens een verfrissende duik in namen. brrrr...
Maandag 25 juni
Gryllejord - Bukken op het eiland Senja. 86 km, 960 mtr op en neer.
Het wordt gewoonte om laat te vertrekken ondanks dat we wisten dat er 3 zware klimmen wachten. We kregen vlak voor vertrek nog de laatste nuttige info van Noorse fietsters die in tegenovergestelde richting fietsten. Onder andere hoe een aantal zeer zware klimmen in de E6 die over enkele dagen gemaakt moesten worden vermeden konden worden. Deze uitwisseling van nuttige informatie is een uitstekende traditie die veelvuldig wordt toegepast door de vele fietsers die daar de tochten maken.
Senja is een prachtig eiland en we genoten van de rit langs de fjorden. De laatste klim werd mij te zwaar en ik moest lopen. Het was warm weer en dat betekent dat tijdens de klim veel vliegen je het leven zuur maken. De grotere exemplaren zijn helemaal van een vervelende soort, die steken dwars door je kleding heen.
In Bukken nam ik de camping en trakteerde me op kotelett met frites en sla, een welkome afwisseling na Uncle Bens rijst of de pasta met pastasauce.
Dinsdag 26 juni.
's Morgens snel het ritje gemaakt naar het veer. Nog steeds onzeker was of de reparatie aan de veerboot al was uitgevoerd of dat ie nog steeds uit de vaart was. Het laatste was het geval en de hele dag hingen we rond op de steiger en in het gehucht. Wel werden we regelmatig voorzien van informatie over de vorderingen. Toen de kapitein mij vertelde dat het benodigde onderdeel uit Belgie moest komen, groeide mijn vertrouwen in een spoedige afvaart. Het mocht niet zo zijn, 's nachts om 3.00 uur was de reparatie gereed, de motor liep weer, we konden 's morgens vertrekken. We sliepen aan boord van de veerboot en waren voorzien van alles wat we nodig hadden. Ook een ongekende luxe.
Woensdag 27 juni.
Botnham - Fagerness , 82 km 700 mtr op en neer.
Na de oversteek met de veerboot fietsten we met mooi weer en in een lekker tempo richting Tromso. Ondanks de pittige klimmen belandden we daar al vroeg in de middag. IK ging op zoek naar een nieuwe tentstok, vond deze, en ging later naar de bibliotheek om internet te bezoeken.
Daarna toog ik weer op pad, de ontwikkelingen in familiekring maakten mijn stemming er niet beter op waardoor ik geen zin had om in Tromso te blijven. Ik zocht een plek buiten de stad voor het tentje en kroop in m'n slaapzak.
Eeen blik op de kaart vertelt dat na Tromso het nog ongeveer 500 km naar de Noordkaap is. Ik heb er inmiddels 3500km op zitten en mijn inschatting dat de Noordkaap 4000 km ver zou zijn via mijn route gaat aardig kloppen. In het huidige tempo waarbij gemiddeld 80 km per dag wordt afgelegd zou ik daar eind volgende week kunnen zijn.
Momenteel beraad ik mij op een plan voor de terugreis. Mijn eerdere plannen ga ik wijzigen om eerder thuis te kunnen zijn. Hoe ik terug ga weet ik nog niet.
Lautvik - Stokmarkness 62 km, 120 mtr op en neer.
Laat op door de middernachtzon. Op weg naar het veer bij Fiskebol zie ik de jonge Duitser Henrich langs de kant van de weg staan zijn fiets te repareren. Ik help hem daarbij en we rijden samen op naar het veer dat ons van de Lofoten naar de Vesterallen, een noordelijker mooie eilandengroep, zal brengen. Mooie route, mooie vergezichten en een leuke overtocht waarbij een ander Duits koppel ons nog vergezelde.
We kampeerden wild aan de baai van een schitterende fjord, genoten van het weer en het uitzicht totdat de muggen ons deze weelde ontnamen en we het tentje werden ingejaagd.
Zaterdag 23 juni
Stokmarkness - Buksnefjord, 87 km 640 up and down.
Als oude wijven kletsend en filosoferend werden de tentjes afgebroken en gingen Henrich en ik op weg langs de westzijde van het eiland om de drukke E10 te vermijden. Na 10 km kregen we daar spijt van want het zoevende asfalt ging over in afgrijselijk grint waar moeilijk doorheen te ploegen was. Na 6 km gelukkig weer asfalt en konden we weer genieten van de tocht door dit wondermooie landschap.
De route dwong ons het eiland over te steken en daarbij moest een pittige klim worden gemaakt. Aan de andere zijde van de berg lieten we ons in een super afdaling met lange overzichtelijke bochten naar Sortland naar beneden vallen. Mijn snelheidsmeter wees meer dan 60 km per uur aan, een nieuw record.
Op ongeveer 10 km na Sortland zag ik het jack van Henrich langs de kant de weg ten teken dat hij daar ergens zijn kamp had opgeslagen. Ik had hem snel gevonden en zette mijn tentje bij hem in de buurt.
We werden daar aangesproken door 2 Noorse dames die terugkwamen van het vissen. Zij nodigden ons uit bij hun oma thuis waar we werden onthaald op gietenkaas en gewone kaas, door oma zelf gemaakt. Op hun aanraden togen we 's avonds naar het wildlifecenter waar het feest van de middernachtszon zou worden gevierd. Een goede muzikant met gitaar speelde nummers van Neil Young, John Lennon en op mijn verzoek werden er nog enige oldies aan toegevoegd. Voor mij een geslaagde avond. De Noren zijn niet van die feestvierders, om 11 uur gingen ze al weer naar huis en wij naar het tentje aan de fjord.
Zondag 24 juni
Buksnefjord - Gryllefjord , 80 km , 340 mtr op en neer.
Het werd een mooie fiestdag met lekker weer door mooie landschappen. Ik spotte een zeearend en kon hem nog net op de video zetten. Het balhoofd van de fiets ging steeds meer problemen geven en ik moest een Noor om gereedschap vragen. Hij vertelde dat ie ten tijde van het drama bij Sebrenica daar diende bij het Noorse detachement en dat hij de gebeurtenissen van zeer nabij had meegemaakt.
Ongeveer 20 km voor Andenes kwam Henrich achterop rijden en even later kwamen we het andere Duitse koppel weer tegen die het rondje om het eiland andersom maakten.
Andenes was geen zak aan en we kwamen precies op tijd aan om het veer te nemen naar Gryllefjord waar we 's avonds laat aan kwamen en ons tentje opzetten aan een meertje waar wij vervolgens een verfrissende duik in namen. brrrr...
Maandag 25 juni
Gryllejord - Bukken op het eiland Senja. 86 km, 960 mtr op en neer.
Het wordt gewoonte om laat te vertrekken ondanks dat we wisten dat er 3 zware klimmen wachten. We kregen vlak voor vertrek nog de laatste nuttige info van Noorse fietsters die in tegenovergestelde richting fietsten. Onder andere hoe een aantal zeer zware klimmen in de E6 die over enkele dagen gemaakt moesten worden vermeden konden worden. Deze uitwisseling van nuttige informatie is een uitstekende traditie die veelvuldig wordt toegepast door de vele fietsers die daar de tochten maken.
Senja is een prachtig eiland en we genoten van de rit langs de fjorden. De laatste klim werd mij te zwaar en ik moest lopen. Het was warm weer en dat betekent dat tijdens de klim veel vliegen je het leven zuur maken. De grotere exemplaren zijn helemaal van een vervelende soort, die steken dwars door je kleding heen.
In Bukken nam ik de camping en trakteerde me op kotelett met frites en sla, een welkome afwisseling na Uncle Bens rijst of de pasta met pastasauce.
Dinsdag 26 juni.
's Morgens snel het ritje gemaakt naar het veer. Nog steeds onzeker was of de reparatie aan de veerboot al was uitgevoerd of dat ie nog steeds uit de vaart was. Het laatste was het geval en de hele dag hingen we rond op de steiger en in het gehucht. Wel werden we regelmatig voorzien van informatie over de vorderingen. Toen de kapitein mij vertelde dat het benodigde onderdeel uit Belgie moest komen, groeide mijn vertrouwen in een spoedige afvaart. Het mocht niet zo zijn, 's nachts om 3.00 uur was de reparatie gereed, de motor liep weer, we konden 's morgens vertrekken. We sliepen aan boord van de veerboot en waren voorzien van alles wat we nodig hadden. Ook een ongekende luxe.
Woensdag 27 juni.
Botnham - Fagerness , 82 km 700 mtr op en neer.
Na de oversteek met de veerboot fietsten we met mooi weer en in een lekker tempo richting Tromso. Ondanks de pittige klimmen belandden we daar al vroeg in de middag. IK ging op zoek naar een nieuwe tentstok, vond deze, en ging later naar de bibliotheek om internet te bezoeken.
Daarna toog ik weer op pad, de ontwikkelingen in familiekring maakten mijn stemming er niet beter op waardoor ik geen zin had om in Tromso te blijven. Ik zocht een plek buiten de stad voor het tentje en kroop in m'n slaapzak.
Eeen blik op de kaart vertelt dat na Tromso het nog ongeveer 500 km naar de Noordkaap is. Ik heb er inmiddels 3500km op zitten en mijn inschatting dat de Noordkaap 4000 km ver zou zijn via mijn route gaat aardig kloppen. In het huidige tempo waarbij gemiddeld 80 km per dag wordt afgelegd zou ik daar eind volgende week kunnen zijn.
Momenteel beraad ik mij op een plan voor de terugreis. Mijn eerdere plannen ga ik wijzigen om eerder thuis te kunnen zijn. Hoe ik terug ga weet ik nog niet.
vrijdag 22 juni 2007
Yvonne
Maandag 18 juni .
Bodo
Een waardeloze dag. Het was koud, ik wist nog niet zeker of ik het wel zin had om naar de Lofoten te gaan met dit weer. Ik moest nodig naar huis bellen, m'n mobieltje was geblokkeerd doordat de limiet was overschreden en raakte in de telefooncel het ding kwijt door het te laten liggen. Heel de dag besteed om hem weer terug te vinden maar zonder resultaat. Balen.
Ik bleef die dag in Bodo, informeerde naar weerberichten, die er niet goed uit zagen maar besloot uiteindelijk toch om de Lofoten aan te doen omdat er mogelijkheden waren om de afstand naar de Noordkaap te bekorten.
Dinsdag 19 juni
Bodo - Lofoten- Ramberg 40 km
's Morgens eerst weer langs de Politie voor het mobieltje maar weer niks. Toen de veerboot genomen naar Moskenes en de overtocht voornamelijk doorgebracht in de salon. Een keer naar buiten om videoopnamen te maken van de aankomst en toen begaf de camera het definitief. Ook dat nog. Aan boord van de ferry veel Nederlanders en Duitsers. Bij het afmeren kwam er een onafzienbare rij hometravellers en caravans uit de buik van het schip. En dat ging allemaal hetzelfde ritje maken en ik ook. Ik fietste in m'n gewone kleren en trok nog maar wat meer aan. Wat was het koud zeg. Op de camping in Ramberg wees het thermometertje 5 graden aanm het voelde echter kouder aan.
De Lofoten zijn mooi, de aankomst bij Moskenes biedt een spectaculaire zicht op een deel van de eilanden reeks. Er lag nog veel sneeuw op de bergen en locals zeiden dat dat ongewoon was voor de tijd van het jaar. Ik begreep het niet, "heel de wereld warmt op maar de Lofoten koelen af. bestaat niet" dacht ik bij mezelf.
Woensdag 20 juni.
Ramberg - Knutstad 70 km 580 mtr op en neer.
De dag begint met regen maar wordt allengs mooier. De E10 op de Lofoten verandert van karakter. De pittoreske haventje zijn er niet meer daarvoor moet je meer naar de kust maar dat zijn heen en weer weggetjes waardoor ik niet zou opschieten, dus blijf ik de E10 volgen met z'n vele hometravellers.
De hometraveller wordt daar steevast bestuurd door een grijze duif. Naast hem zit z'n even grijze tortelduif. Vaak heef zij haar benen op het dasboard liggen waardoor je eerst een paar grote voeten ziet aan de passagierszijde. Beiden zijn voorzien van een camera en maken dezelfde plaatjes tijdens de diverse stops die er gemaakt worden. Als ik dan ook aan komt zetten op zo'n plek dan krijg ik veel, soms ongewenste belangstelling en wordt dan ook met beide camera's vereeuwigd. Thuis zullen ze waarschijnlijk de beelden wissen.
In een lange onderzeese tunnel gaat het mis. Het fietsen in tunnels in Noorwegen is een nachtmerrie, als je alleen in de tunnel rijdt dan gaat het nog wel, hoewel je veel moeite moet doen om de gaten in de weg tijdig te ontdekken. Als er een achterligger of tegenligger de tunnel in komt dan gaat dat gepaard met een oorverdovend kabaal. Nooit geweten wat een herrie een auto maakt in de tunnel. Dat geluid maakt mij toch een beetje angstig en extra voorzichtig en kruip daardoor zoveel mogelijk naar de kant van de weg. Hoe het komt weet ik niet maar bij het uitgaan van de tunnel die daar een bocht naar rechts maakte zaten er opeens twee autoos en een fietser naast elkaar en daar was geen ruimte voor en werd ik tegen de tunnelwand gesmakt. Deze bleek wonderwel uit een rubberen mat te bestaan en bleef de schade beperkt tot vieze fietskleding. Hevig geschrokken wachtte de dame me bij de uitgang op en spraken we even met elkaar. Het was een narrow escape en ik had weer wat geleerd. In tunnels rij ik voortaan gewoon in het midden van de rijbaan hoewel daar best wel moed en arrogantie voor nodig zijn.
Ik bezocht die dag nog een Viking museum en schafte toch maar een nieuwe videocamera aan waarbij net als in Azie behoorlijk afdingde. Dat waren ze niet gewend maar ik kreeg het toch voor elkaar.
Donderdag 21 juni
Knutstad - Lautvik 82 km 640 mtr op en neer.
Om 6 uur op, om 08.15 op weg richting Solvaer. Vandaar zou ik naar Fiskebol fietsen odaar de veerboot naar Melbu te nemen. 15 kilometer daarvoor sprak ik een aardig stel die vertelden dat zij naar Lautvik gingen om daar de middernachtzon te bekijken.
Na een blik op de kaart bedacht ik mij en ging ook die kant op. 50 km meer fietsen, so what.
Daar in Lautvik op de camping stond een Hollandse kolonie met allemaal grijze duiven en allemaal waren ze er voor de middernachtzon.
Die avond ging ik op weg om een goede plek te zoeken, het weer was uitstekend en uitgerekend op de 21ste, op de dag van de zonnewende, zou ik de middernachtzon zien.
En dat werd een hele mooie ervaring. De zon bleef nagenoeg op dezelfde hoogte en beschreef een baan van west door het noorden naar oost. De hemel veranderde steeds kleur en 's nachts zo rond 12 stond zij exact in het noorden volgens mijn compas. Het laagste punt van haar baan lag nog boven de eilanden aan de horizon die in een prachtig licht werden gezet.
En hoe het komt weet ik niet, ik raak ontroerd door zulke momenten, net als op de Goecha La zag ik dit wondermooie gebeuren aan en vroeg mij af of er dan toch een of andere hogere macht was die zulke verschijnselen mogelijk maakte. Het zal wel in mijn hoofd zitten, nou laat maar zitten dan, het geeft zulke momenten iets extra's. En toen moest ik aan Yvonne denken, ik dacht aan haar en onze tranen bij ons afscheid toen ik op de fietst stapte. Zij stimuleerde mij om deze tocht te maken en hielp mij over bezwaren heen. Daarom draag ik deze posting op aan haar, mijn eigen grijze tortelduifje.
Bodo
Een waardeloze dag. Het was koud, ik wist nog niet zeker of ik het wel zin had om naar de Lofoten te gaan met dit weer. Ik moest nodig naar huis bellen, m'n mobieltje was geblokkeerd doordat de limiet was overschreden en raakte in de telefooncel het ding kwijt door het te laten liggen. Heel de dag besteed om hem weer terug te vinden maar zonder resultaat. Balen.
Ik bleef die dag in Bodo, informeerde naar weerberichten, die er niet goed uit zagen maar besloot uiteindelijk toch om de Lofoten aan te doen omdat er mogelijkheden waren om de afstand naar de Noordkaap te bekorten.
Dinsdag 19 juni
Bodo - Lofoten- Ramberg 40 km
's Morgens eerst weer langs de Politie voor het mobieltje maar weer niks. Toen de veerboot genomen naar Moskenes en de overtocht voornamelijk doorgebracht in de salon. Een keer naar buiten om videoopnamen te maken van de aankomst en toen begaf de camera het definitief. Ook dat nog. Aan boord van de ferry veel Nederlanders en Duitsers. Bij het afmeren kwam er een onafzienbare rij hometravellers en caravans uit de buik van het schip. En dat ging allemaal hetzelfde ritje maken en ik ook. Ik fietste in m'n gewone kleren en trok nog maar wat meer aan. Wat was het koud zeg. Op de camping in Ramberg wees het thermometertje 5 graden aanm het voelde echter kouder aan.
De Lofoten zijn mooi, de aankomst bij Moskenes biedt een spectaculaire zicht op een deel van de eilanden reeks. Er lag nog veel sneeuw op de bergen en locals zeiden dat dat ongewoon was voor de tijd van het jaar. Ik begreep het niet, "heel de wereld warmt op maar de Lofoten koelen af. bestaat niet" dacht ik bij mezelf.
Woensdag 20 juni.
Ramberg - Knutstad 70 km 580 mtr op en neer.
De dag begint met regen maar wordt allengs mooier. De E10 op de Lofoten verandert van karakter. De pittoreske haventje zijn er niet meer daarvoor moet je meer naar de kust maar dat zijn heen en weer weggetjes waardoor ik niet zou opschieten, dus blijf ik de E10 volgen met z'n vele hometravellers.
De hometraveller wordt daar steevast bestuurd door een grijze duif. Naast hem zit z'n even grijze tortelduif. Vaak heef zij haar benen op het dasboard liggen waardoor je eerst een paar grote voeten ziet aan de passagierszijde. Beiden zijn voorzien van een camera en maken dezelfde plaatjes tijdens de diverse stops die er gemaakt worden. Als ik dan ook aan komt zetten op zo'n plek dan krijg ik veel, soms ongewenste belangstelling en wordt dan ook met beide camera's vereeuwigd. Thuis zullen ze waarschijnlijk de beelden wissen.
In een lange onderzeese tunnel gaat het mis. Het fietsen in tunnels in Noorwegen is een nachtmerrie, als je alleen in de tunnel rijdt dan gaat het nog wel, hoewel je veel moeite moet doen om de gaten in de weg tijdig te ontdekken. Als er een achterligger of tegenligger de tunnel in komt dan gaat dat gepaard met een oorverdovend kabaal. Nooit geweten wat een herrie een auto maakt in de tunnel. Dat geluid maakt mij toch een beetje angstig en extra voorzichtig en kruip daardoor zoveel mogelijk naar de kant van de weg. Hoe het komt weet ik niet maar bij het uitgaan van de tunnel die daar een bocht naar rechts maakte zaten er opeens twee autoos en een fietser naast elkaar en daar was geen ruimte voor en werd ik tegen de tunnelwand gesmakt. Deze bleek wonderwel uit een rubberen mat te bestaan en bleef de schade beperkt tot vieze fietskleding. Hevig geschrokken wachtte de dame me bij de uitgang op en spraken we even met elkaar. Het was een narrow escape en ik had weer wat geleerd. In tunnels rij ik voortaan gewoon in het midden van de rijbaan hoewel daar best wel moed en arrogantie voor nodig zijn.
Ik bezocht die dag nog een Viking museum en schafte toch maar een nieuwe videocamera aan waarbij net als in Azie behoorlijk afdingde. Dat waren ze niet gewend maar ik kreeg het toch voor elkaar.
Donderdag 21 juni
Knutstad - Lautvik 82 km 640 mtr op en neer.
Om 6 uur op, om 08.15 op weg richting Solvaer. Vandaar zou ik naar Fiskebol fietsen odaar de veerboot naar Melbu te nemen. 15 kilometer daarvoor sprak ik een aardig stel die vertelden dat zij naar Lautvik gingen om daar de middernachtzon te bekijken.
Na een blik op de kaart bedacht ik mij en ging ook die kant op. 50 km meer fietsen, so what.
Daar in Lautvik op de camping stond een Hollandse kolonie met allemaal grijze duiven en allemaal waren ze er voor de middernachtzon.
Die avond ging ik op weg om een goede plek te zoeken, het weer was uitstekend en uitgerekend op de 21ste, op de dag van de zonnewende, zou ik de middernachtzon zien.
En dat werd een hele mooie ervaring. De zon bleef nagenoeg op dezelfde hoogte en beschreef een baan van west door het noorden naar oost. De hemel veranderde steeds kleur en 's nachts zo rond 12 stond zij exact in het noorden volgens mijn compas. Het laagste punt van haar baan lag nog boven de eilanden aan de horizon die in een prachtig licht werden gezet.
En hoe het komt weet ik niet, ik raak ontroerd door zulke momenten, net als op de Goecha La zag ik dit wondermooie gebeuren aan en vroeg mij af of er dan toch een of andere hogere macht was die zulke verschijnselen mogelijk maakte. Het zal wel in mijn hoofd zitten, nou laat maar zitten dan, het geeft zulke momenten iets extra's. En toen moest ik aan Yvonne denken, ik dacht aan haar en onze tranen bij ons afscheid toen ik op de fietst stapte. Zij stimuleerde mij om deze tocht te maken en hielp mij over bezwaren heen. Daarom draag ik deze posting op aan haar, mijn eigen grijze tortelduifje.
maandag 18 juni 2007
Het wordt smerig en koud
Donderdag 14 juni
Grong - Nammskogan 72 km 480 dalen, 580 mtr klimmen.
Vandaag laat vertrokken, slecht geslapen en laat opgestaan. De darmen gaan toch weer lastig doen. Eerst mijn verslag bijgewerkt en daarna toch weer lekker de gang er in gezet. De temperatuur wordt steeds frisser, de omgeving is nog steeds even mooi. Aan het eind van de dag heb ik kamp gemaakt aan de rivier met toestemming van een aardige boer. Ik genoot van een prachtig uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Wel stond er veel wind. Brrr.. het is koud, ik heb geen zin om me te wassen, geen zin om te koken of wat dan ook. Drink een biertje dat vanzelf op de goede temperatuur kwam en at een zak tijgernootjes leeg. Kruip zo vet als ik ben zo m'n slaapzak in. " Viezerik", zeg ik tegen mezelf, maar zit er helemaal niet mee. (zo moet die Peek zich ook altijd gevoeld hebben).
Voordat ik in een welverdiende slaap viel, werd de toilettas opengezet en een heerlijke frisse zeepgeur deed z'n best om de vieze zweetwalm die in de tent hing te verdrijven. " Zo da's ook weer opgelost, maar goed dat Yvonne dat niet mee hoeft te maken"
Eenmaal in slaap schrok ik me werkelijk te pletter, de grond dreunde en met een oorverdovend lawaai kwam de trein op 25 meter bij me vandaan voorbij denderen. Ik zat verstijfd van schrik rechtop in de slaapzak en was even helemaal van slag.
En ik maar denken dat die spoorlijn een keer per dag werd gebruikt. Nou, dat viel tegen, nog zo'n zes keer kwam het ding die nacht voorbij.
Vrijdag 15 juni
Nammskogan - Trofors, 98 km 850 mtr gedaald, 580 mtr geklommen.
Koud, koud en nog eens koud, buien en af en toe een zonnetje. Al heel vroeg aan de koffie en daarna die dag niet meer. Er kwam helemaal niets meer, het is er gewoon niet op grote delen van het traject lang de E6. Eerst in Trofors kon ik wat boodschappen doen. Ik ontmoette ook de man uit Berlijn weer en reed een tijdje met hem op. Hij gaat minder snel en neemt na Mosjoen een andere route.
Ik voelde mij goed en maakte een lange dag op de fiets, liet de mogelijkheid van een camping voorbijgaan en zette het tentje neer op een verlaten picknickplaats. Frisde me weer eens op in het koude water van de rivier en maakte een kant en klaarmaaltijd warm.
De omgeving is mooi, bergen, bossen en mooie rivieren met kristal helder water. Dieren lieten zich langs de E6 niet zien.
Ik vond achteraf dat ik op tijd was gestopt hoewel ik nog best verder had gekund.
Zaterdag 16 juni
Trofors - Sandnessjoen, 115 km 740 mtr gedaald, 780 mtr geklommen.
Ik arriveerde eerder in Mosjoen dan verwacht. Heb daar op m'n gemak rond gekeken, koffie gedronken en vond dat het tijd werd om te vertrekken toen plaatselijke muzikanten bijgestaan door een dame die absoluut niet kon zingen, de sfeer verstoorden.
Ik verliet de E6 en ging weer richting de kust, volgde de weg langs de fjorden. Deze verliep eerst makkelijk maar allengs werden de klimmetjes pittiger en steiler. Ik moest aan de bak. Kreeg onderweg verkeerde informatie van een huisjes beheerder. Bij een beslispunt vroeg ik nog eens na en kreeg toen de goede informatie van een voorbijganger.
In Sandnessjoen was de camping te ver, de batterijen waren leeg bij mij. Ik ging op zoek naar een plek voor het tentje in het bos en dat kwam maar niet. Doodop vroeg ik aan een man die ik toevallig naar buiten zag komen of hij een geschikte kampplaats wist. " Even aan m' n zuster vragen", antwoordde hij.
Nou, die vond het goed, het tentje mocht op een prachtig gazon worden neergezet en of ik zin had in koffie. Ik wilde de goede mensen een teleurstelling besparen want ik stonk werkelijk als een bunzing waarop zij reageerden dat ik dan eerst maar moest douchen waarop ik naar een prachtig badkamer werd geloodsd waar ik een heerlijke douche nam.
Die avond bracht ik door met echte Sami, ik werd getrakteerd op gerookt rendierhart, koud bier en prachtige verhalen over prachtige mensen.
's Nachts om 2 uur werd ik meegenomen naar de schuur want de Lamborghini moest nog even worden gestart. Ik snapte er niets van, maar daar stond toch echt een splinternieuwe superracewagen te glimmen. De accu moest nog even worden aangesloten en daar ging ie, wat een kabaal. Sami met een Lamborghini, gekker moet het toch niet worden. Op hun aanbod op m'n kleren te wassen ben ik niet ingegaan, ik wilde die morgen op tijd bij de veerboot zijn.
Zondag 17 juni
Sandmessjoen - Bodo.
Maar 5 kilometer gefietst naar de veerboot.
Die dag maakte ik een prachtige tocht met een supersnelle catamaran die mij langs die schitterende kust naar Bodo bracht. 6 uur duurde de tocht en onderweg werden 18 andere opstapplaatsen aangedaan. De catamaran scheerde lang fjorden, besneeuwde bergtoppen en langs ontelbare eilanden. Ik raakte niet uitgekeken en bleef uren aan dek.
Onderweg werd ook de poolcirkel gepasseerd, deze wordt gemarkeerd door een grote stalen globe die op een eenzaam eiland staat opgesteld. Natuurlijk moest daar een foto van worden genomen en daarvoor vond ik een medepassagier graag bereid. Deze vertelde me dat ik ongelofelijk veel geluk had met het weer. Hij had deze tocht beroepshalve al menig keer gemaakt en dit was een van de weinige keren dat het weer zo fantastisch helder was.
Toen we Bodo naderden kwam daar echter een eind aan en begon het te regenen. Snel zocht ik de camping op zette het tentje in de regen neer en viel tevreden in slaap. Geen biertje, geen maaltijd, gewoon een handje tijgernootjes, ik had die dag toch niks gepresteerd toch?
Grong - Nammskogan 72 km 480 dalen, 580 mtr klimmen.
Vandaag laat vertrokken, slecht geslapen en laat opgestaan. De darmen gaan toch weer lastig doen. Eerst mijn verslag bijgewerkt en daarna toch weer lekker de gang er in gezet. De temperatuur wordt steeds frisser, de omgeving is nog steeds even mooi. Aan het eind van de dag heb ik kamp gemaakt aan de rivier met toestemming van een aardige boer. Ik genoot van een prachtig uitzicht op besneeuwde bergtoppen. Wel stond er veel wind. Brrr.. het is koud, ik heb geen zin om me te wassen, geen zin om te koken of wat dan ook. Drink een biertje dat vanzelf op de goede temperatuur kwam en at een zak tijgernootjes leeg. Kruip zo vet als ik ben zo m'n slaapzak in. " Viezerik", zeg ik tegen mezelf, maar zit er helemaal niet mee. (zo moet die Peek zich ook altijd gevoeld hebben).
Voordat ik in een welverdiende slaap viel, werd de toilettas opengezet en een heerlijke frisse zeepgeur deed z'n best om de vieze zweetwalm die in de tent hing te verdrijven. " Zo da's ook weer opgelost, maar goed dat Yvonne dat niet mee hoeft te maken"
Eenmaal in slaap schrok ik me werkelijk te pletter, de grond dreunde en met een oorverdovend lawaai kwam de trein op 25 meter bij me vandaan voorbij denderen. Ik zat verstijfd van schrik rechtop in de slaapzak en was even helemaal van slag.
En ik maar denken dat die spoorlijn een keer per dag werd gebruikt. Nou, dat viel tegen, nog zo'n zes keer kwam het ding die nacht voorbij.
Vrijdag 15 juni
Nammskogan - Trofors, 98 km 850 mtr gedaald, 580 mtr geklommen.
Koud, koud en nog eens koud, buien en af en toe een zonnetje. Al heel vroeg aan de koffie en daarna die dag niet meer. Er kwam helemaal niets meer, het is er gewoon niet op grote delen van het traject lang de E6. Eerst in Trofors kon ik wat boodschappen doen. Ik ontmoette ook de man uit Berlijn weer en reed een tijdje met hem op. Hij gaat minder snel en neemt na Mosjoen een andere route.
Ik voelde mij goed en maakte een lange dag op de fiets, liet de mogelijkheid van een camping voorbijgaan en zette het tentje neer op een verlaten picknickplaats. Frisde me weer eens op in het koude water van de rivier en maakte een kant en klaarmaaltijd warm.
De omgeving is mooi, bergen, bossen en mooie rivieren met kristal helder water. Dieren lieten zich langs de E6 niet zien.
Ik vond achteraf dat ik op tijd was gestopt hoewel ik nog best verder had gekund.
Zaterdag 16 juni
Trofors - Sandnessjoen, 115 km 740 mtr gedaald, 780 mtr geklommen.
Ik arriveerde eerder in Mosjoen dan verwacht. Heb daar op m'n gemak rond gekeken, koffie gedronken en vond dat het tijd werd om te vertrekken toen plaatselijke muzikanten bijgestaan door een dame die absoluut niet kon zingen, de sfeer verstoorden.
Ik verliet de E6 en ging weer richting de kust, volgde de weg langs de fjorden. Deze verliep eerst makkelijk maar allengs werden de klimmetjes pittiger en steiler. Ik moest aan de bak. Kreeg onderweg verkeerde informatie van een huisjes beheerder. Bij een beslispunt vroeg ik nog eens na en kreeg toen de goede informatie van een voorbijganger.
In Sandnessjoen was de camping te ver, de batterijen waren leeg bij mij. Ik ging op zoek naar een plek voor het tentje in het bos en dat kwam maar niet. Doodop vroeg ik aan een man die ik toevallig naar buiten zag komen of hij een geschikte kampplaats wist. " Even aan m' n zuster vragen", antwoordde hij.
Nou, die vond het goed, het tentje mocht op een prachtig gazon worden neergezet en of ik zin had in koffie. Ik wilde de goede mensen een teleurstelling besparen want ik stonk werkelijk als een bunzing waarop zij reageerden dat ik dan eerst maar moest douchen waarop ik naar een prachtig badkamer werd geloodsd waar ik een heerlijke douche nam.
Die avond bracht ik door met echte Sami, ik werd getrakteerd op gerookt rendierhart, koud bier en prachtige verhalen over prachtige mensen.
's Nachts om 2 uur werd ik meegenomen naar de schuur want de Lamborghini moest nog even worden gestart. Ik snapte er niets van, maar daar stond toch echt een splinternieuwe superracewagen te glimmen. De accu moest nog even worden aangesloten en daar ging ie, wat een kabaal. Sami met een Lamborghini, gekker moet het toch niet worden. Op hun aanbod op m'n kleren te wassen ben ik niet ingegaan, ik wilde die morgen op tijd bij de veerboot zijn.
Zondag 17 juni
Sandmessjoen - Bodo.
Maar 5 kilometer gefietst naar de veerboot.
Die dag maakte ik een prachtige tocht met een supersnelle catamaran die mij langs die schitterende kust naar Bodo bracht. 6 uur duurde de tocht en onderweg werden 18 andere opstapplaatsen aangedaan. De catamaran scheerde lang fjorden, besneeuwde bergtoppen en langs ontelbare eilanden. Ik raakte niet uitgekeken en bleef uren aan dek.
Onderweg werd ook de poolcirkel gepasseerd, deze wordt gemarkeerd door een grote stalen globe die op een eenzaam eiland staat opgesteld. Natuurlijk moest daar een foto van worden genomen en daarvoor vond ik een medepassagier graag bereid. Deze vertelde me dat ik ongelofelijk veel geluk had met het weer. Hij had deze tocht beroepshalve al menig keer gemaakt en dit was een van de weinige keren dat het weer zo fantastisch helder was.
Toen we Bodo naderden kwam daar echter een eind aan en begon het te regenen. Snel zocht ik de camping op zette het tentje in de regen neer en viel tevreden in slaap. Geen biertje, geen maaltijd, gewoon een handje tijgernootjes, ik had die dag toch niks gepresteerd toch?
donderdag 14 juni 2007
rekenen
Zaterdag 9 juni
Roros - Storen 77 km 763 mtr gedaald, 342 geklommen.
Vandaag ben ik laat vertrokken uit Roros, ik moest eerst weer wat immodium innemen dus eerst op zoek naar een apotheek. Dat spul helpt goed. Het parcours verliep eerst vlak en af en toe stijgend. Vlak voor de koffiebreak suisde ik omlaag in een heerlijke afdaling van ongeveer 8 km lang waarbij de snelheid meerdere malen boven de 50 km per uur uitkwam. En daarvan kwamen er nog meer. De glijbaan naar Strondheim was ingezet, ik had het scheidingsgebergte achter me gelaten en op weg naar zeeniveau.
Natuurlijk, af en toe moest er even geklommen worden en dan werd het weer erg warm maar wat geeft het. En dan die natuur, fantastisch, de rivier had zich een weg gebaand door nauwe poorten en smalle kloven. Ik bleef fotoos maken, jammer dat de video weer kuren vertoonde.
's Avonds een campimg opgezocht waar ik alleen stond. In de verte hoorde ik door het dal muziek van een of ander popconcert. Ik had geen zin om uit te zoeken waar het was en bleef lijdzaam snakken naar een biertje dat ik nergens kon bemachtigen. En dat was afzien!
Zondag via Trondheim naar Flakk 98 km 718 mtr gedaald, 559 mtr geklommen.
De snelheid van de glijbaan was er een beetje uit. Ook werd het wat frisser en moesten er meer kleren worden aangetrokken. Twee keer onderweg heerlijk koffie gedronken bij benzinestations. Vlak voor Tronheim toch nog weer een lange klim in een populire fietsroute die deze zondag door veel Noren werd afgelegd. Deze oude senior liet in de klim enkele andere oude senioren z'n achterwiel zien en de blikken in de ogen van die mannen waren veelzegged. En dt was kicken!!
Trondheim bezocht, best wel een leuke stad. En mezelf getracteerd op een dikke hamburger bij ome Donalds.
' Middags doorgefietst naar Flakk waar de veerboot naar de overkant van de Trondheimfjord afmeerde. Ook op die camping was weer geen biertje te krijgen en dus was dat weer afzien.
Maandag 11 juni.
Flakk- veerboot- Leira 37 km 390 mtr gedaald, 450 mtr geklommen.
Vandaag had ik eigenlijk een rustdag ingepland en vulde die met dat kleine stukje naar Leira. Ik wist niet dat daar zo'n heftige klim in zat en de rustdag werd dus geen rustdag.
Op de veerboot weer een Noordkaapfietser ontmoet, nu een man uit Berlijn. 5 jaar geleden werd hij getroffen door een beroerte, lag 5 weken in coma en moest veel therapie doen om weer voor een groot deel de oude te worden. Het gedoe in de sporthal kwam hem de keel uit en begon toen maar alle kusten van Europa af te fietsen. Z'n arts vond dat goed. Deze man had in die 5 jaar meer kilometers gefietst dan ik met de auto had afgelegd.
's Avonds het tentje opgezet in het bos.
Dinsdag 12 juni
Leira - Malm 79 km 837 mtr geklommen, 784 mtr gedaald.
Het werd koud, wind tegen en veel klimmen ondanks dat het er op de kaart niet naar uitzag. Het duurde lang voordat ik een bakkie koffie kon kopen maar fietste uren zonder enig verkeer. Onderweg werd ik nog even tegengehouden door wat wegwerkers die wat rotsen lieten springen met dynamiet. Op mijn verzoek werd de knal uitgesteld totdat ik de video stnadby had. Het werd een tegenvaller, geen rotsen die meters hoog de lucht in schoten, geen luchtdrukgolf die je tegen de grond sloeg, neit neerdalend puin. Nee, een simpel kuchje, dat was het. Wat een komedie..
De steilste stukken in dit traject aan de noorzijde van de Trondheimfjord kon ik aan. Toch vond ik dat het niet opschoot en besloot om de E6 te proberen.
Woendag 13 juni
Malm - Grong. 94 km 954 mtr gedaald, 895 mtr geklommen.
Na 20 km kwam ik op de E6 en die viel me ontzettend mee wat de verkeersdrukte betreft. Er was meer vrachtverkeer. De vrachtwagen chauffeurs houden terdege rekening met fietsers en wijken uit naar de linkerbaan. Het toeristenverkeer en dan met name de Hollanders doen dat niet, die rijden vlak langs je heen en sommige stommelingen willen hun waardering uiten door opeens te claxoneren als ze je passeren. Je schrikt je dan wezenloos.
De klimmen werden wel langer dan wat ik tot nu toe gewend was en dat viel weer wat tegen.
En opeens kwam daar een fietser naar het zuiden aan. Het bleek een Pool die op weg naar Marokko. HIj had de Noordkaap vorig jaar gedaan, ontmoette op de weg terug een Noorse schone, (ik heb er nog geen gezien) en bleef hangen in Tromso. Het verveelde blijkbaar toch en nu was hij weer on the way. En hij keek zielsgelukkig toen hij dat zei.
Ook vertelde hij dat hij elke dag wel Noordkaap fietsers tegenkwam, het verbaasde hem dat het er zo veel waren.
Het landschap is nog steeds mooi, wel zie ik hier veel minder dieren dan in Zweden. Een eland en wat vervelende meeuwen die bij een supermarkt elke klant aanvielen. Veel lange klimmen gedaan en enkele buien over me heen gehad. In de buien tijdens het afdalen last van koude vingers. Moeten de winterhandschoenen boven in de tas worden opgeborgen? Niet zo vreemd eigenlijk, we naderen de poolcirkel.
Rekenen.
Op een vraag van een oude dame waaraan ik dacht tijdens het klimmen antwoordde ik niet geheel waarheidsgetrouw dat ik me voornamelijk bezighield met rekenen.
De meesten zullen nog wel weten dat het verschijnsel dag en nacht wordt veroorzaakt door de draaiing van de aarde om haar eigen as. Die as komt gaat er op de Zuidpool in en komt er op de Noordpool uit. Schilder een grote wijzer op het ijs precies op de Noordpool, ga er een tijdje met een helicopter boven hangen en je zult zien dat Moeder Aarde tegen de wijzers van de klok in beweegt. Vandaar Moeder Aarde, vrouwen zijn meestal tegendraads.
Nu zijn op de polen de dagen en nachten korter en langer dan aan de evenaar. Dat wordt veroorzaakt doordat die as schuin staat ten opzichte van de zon. Dat veroorzaakt ook de seizoenen.
Het verschijnsel middernachtszon wil ik ervaren, ik wil zien dat de zon niet onder de horizon verdwijnt en na haar diepste punt weer aan haar weg naar het zenith begint. Dat verschijnsel kan ik alleen waarnemen boven de poolcircel. Het meest zuidelijke punt waar dati mogelijk is ligt op 21 juni precies op die poolcirkel en zal zich daarna noordwaarts bewegen met ongeveer 20 km per dag. En die 20 km per dag heb ik uitgerekend tijdens een lange klim en boven aangekomen heb ik dat gecontroleerd met de rekenmachine op het mobieltje.
Het punt waar de zon de horizon raakt zal precies in het Noorden liggen en alleen boven zee zal ik het verschijnsel in al zijn glorie kunnen waarnemen.
De zon zal er 91 en 1/4 dag over doen en dan ligt het waarnemingspunt precies op de Noordpool. Dag en nacht zijn dan even lang.
Dus wil ik het gebeuren kunnen waarnemen dan zal ik een punt moeten bereiken waarvan mijn zicht naar het noorden onbelemmerd is en waar de waarnemingsmogelijkheid nog niet is verlopen.
En nu moet ik stoppen want er zijn meer klanten voor deze machine.
jammer ik had graag nog even doorgegaan.
Roros - Storen 77 km 763 mtr gedaald, 342 geklommen.
Vandaag ben ik laat vertrokken uit Roros, ik moest eerst weer wat immodium innemen dus eerst op zoek naar een apotheek. Dat spul helpt goed. Het parcours verliep eerst vlak en af en toe stijgend. Vlak voor de koffiebreak suisde ik omlaag in een heerlijke afdaling van ongeveer 8 km lang waarbij de snelheid meerdere malen boven de 50 km per uur uitkwam. En daarvan kwamen er nog meer. De glijbaan naar Strondheim was ingezet, ik had het scheidingsgebergte achter me gelaten en op weg naar zeeniveau.
Natuurlijk, af en toe moest er even geklommen worden en dan werd het weer erg warm maar wat geeft het. En dan die natuur, fantastisch, de rivier had zich een weg gebaand door nauwe poorten en smalle kloven. Ik bleef fotoos maken, jammer dat de video weer kuren vertoonde.
's Avonds een campimg opgezocht waar ik alleen stond. In de verte hoorde ik door het dal muziek van een of ander popconcert. Ik had geen zin om uit te zoeken waar het was en bleef lijdzaam snakken naar een biertje dat ik nergens kon bemachtigen. En dat was afzien!
Zondag via Trondheim naar Flakk 98 km 718 mtr gedaald, 559 mtr geklommen.
De snelheid van de glijbaan was er een beetje uit. Ook werd het wat frisser en moesten er meer kleren worden aangetrokken. Twee keer onderweg heerlijk koffie gedronken bij benzinestations. Vlak voor Tronheim toch nog weer een lange klim in een populire fietsroute die deze zondag door veel Noren werd afgelegd. Deze oude senior liet in de klim enkele andere oude senioren z'n achterwiel zien en de blikken in de ogen van die mannen waren veelzegged. En dt was kicken!!
Trondheim bezocht, best wel een leuke stad. En mezelf getracteerd op een dikke hamburger bij ome Donalds.
' Middags doorgefietst naar Flakk waar de veerboot naar de overkant van de Trondheimfjord afmeerde. Ook op die camping was weer geen biertje te krijgen en dus was dat weer afzien.
Maandag 11 juni.
Flakk- veerboot- Leira 37 km 390 mtr gedaald, 450 mtr geklommen.
Vandaag had ik eigenlijk een rustdag ingepland en vulde die met dat kleine stukje naar Leira. Ik wist niet dat daar zo'n heftige klim in zat en de rustdag werd dus geen rustdag.
Op de veerboot weer een Noordkaapfietser ontmoet, nu een man uit Berlijn. 5 jaar geleden werd hij getroffen door een beroerte, lag 5 weken in coma en moest veel therapie doen om weer voor een groot deel de oude te worden. Het gedoe in de sporthal kwam hem de keel uit en begon toen maar alle kusten van Europa af te fietsen. Z'n arts vond dat goed. Deze man had in die 5 jaar meer kilometers gefietst dan ik met de auto had afgelegd.
's Avonds het tentje opgezet in het bos.
Dinsdag 12 juni
Leira - Malm 79 km 837 mtr geklommen, 784 mtr gedaald.
Het werd koud, wind tegen en veel klimmen ondanks dat het er op de kaart niet naar uitzag. Het duurde lang voordat ik een bakkie koffie kon kopen maar fietste uren zonder enig verkeer. Onderweg werd ik nog even tegengehouden door wat wegwerkers die wat rotsen lieten springen met dynamiet. Op mijn verzoek werd de knal uitgesteld totdat ik de video stnadby had. Het werd een tegenvaller, geen rotsen die meters hoog de lucht in schoten, geen luchtdrukgolf die je tegen de grond sloeg, neit neerdalend puin. Nee, een simpel kuchje, dat was het. Wat een komedie..
De steilste stukken in dit traject aan de noorzijde van de Trondheimfjord kon ik aan. Toch vond ik dat het niet opschoot en besloot om de E6 te proberen.
Woendag 13 juni
Malm - Grong. 94 km 954 mtr gedaald, 895 mtr geklommen.
Na 20 km kwam ik op de E6 en die viel me ontzettend mee wat de verkeersdrukte betreft. Er was meer vrachtverkeer. De vrachtwagen chauffeurs houden terdege rekening met fietsers en wijken uit naar de linkerbaan. Het toeristenverkeer en dan met name de Hollanders doen dat niet, die rijden vlak langs je heen en sommige stommelingen willen hun waardering uiten door opeens te claxoneren als ze je passeren. Je schrikt je dan wezenloos.
De klimmen werden wel langer dan wat ik tot nu toe gewend was en dat viel weer wat tegen.
En opeens kwam daar een fietser naar het zuiden aan. Het bleek een Pool die op weg naar Marokko. HIj had de Noordkaap vorig jaar gedaan, ontmoette op de weg terug een Noorse schone, (ik heb er nog geen gezien) en bleef hangen in Tromso. Het verveelde blijkbaar toch en nu was hij weer on the way. En hij keek zielsgelukkig toen hij dat zei.
Ook vertelde hij dat hij elke dag wel Noordkaap fietsers tegenkwam, het verbaasde hem dat het er zo veel waren.
Het landschap is nog steeds mooi, wel zie ik hier veel minder dieren dan in Zweden. Een eland en wat vervelende meeuwen die bij een supermarkt elke klant aanvielen. Veel lange klimmen gedaan en enkele buien over me heen gehad. In de buien tijdens het afdalen last van koude vingers. Moeten de winterhandschoenen boven in de tas worden opgeborgen? Niet zo vreemd eigenlijk, we naderen de poolcirkel.
Rekenen.
Op een vraag van een oude dame waaraan ik dacht tijdens het klimmen antwoordde ik niet geheel waarheidsgetrouw dat ik me voornamelijk bezighield met rekenen.
De meesten zullen nog wel weten dat het verschijnsel dag en nacht wordt veroorzaakt door de draaiing van de aarde om haar eigen as. Die as komt gaat er op de Zuidpool in en komt er op de Noordpool uit. Schilder een grote wijzer op het ijs precies op de Noordpool, ga er een tijdje met een helicopter boven hangen en je zult zien dat Moeder Aarde tegen de wijzers van de klok in beweegt. Vandaar Moeder Aarde, vrouwen zijn meestal tegendraads.
Nu zijn op de polen de dagen en nachten korter en langer dan aan de evenaar. Dat wordt veroorzaakt doordat die as schuin staat ten opzichte van de zon. Dat veroorzaakt ook de seizoenen.
Het verschijnsel middernachtszon wil ik ervaren, ik wil zien dat de zon niet onder de horizon verdwijnt en na haar diepste punt weer aan haar weg naar het zenith begint. Dat verschijnsel kan ik alleen waarnemen boven de poolcircel. Het meest zuidelijke punt waar dati mogelijk is ligt op 21 juni precies op die poolcirkel en zal zich daarna noordwaarts bewegen met ongeveer 20 km per dag. En die 20 km per dag heb ik uitgerekend tijdens een lange klim en boven aangekomen heb ik dat gecontroleerd met de rekenmachine op het mobieltje.
Het punt waar de zon de horizon raakt zal precies in het Noorden liggen en alleen boven zee zal ik het verschijnsel in al zijn glorie kunnen waarnemen.
De zon zal er 91 en 1/4 dag over doen en dan ligt het waarnemingspunt precies op de Noordpool. Dag en nacht zijn dan even lang.
Dus wil ik het gebeuren kunnen waarnemen dan zal ik een punt moeten bereiken waarvan mijn zicht naar het noorden onbelemmerd is en waar de waarnemingsmogelijkheid nog niet is verlopen.
En nu moet ik stoppen want er zijn meer klanten voor deze machine.
jammer ik had graag nog even doorgegaan.
Abonneren op:
Posts (Atom)
